مزامیر-باب یکصد و چهل و ششم Psalms-146

سعادت توکل به خدا  

۱ هلّلویاه! ای جان من خداوند را تسبیح بخوان! 
۲ تا زنده هستم، خداوند را حمد خواهم گفت. مادامی که وجود دارم، خدای خود را خواهم سرایید. 
۳ بر رؤسا توکل مکنید و نه بر ابن آدم که نزد او اعانتی نیست. 
۴ روح او بیرون می‌رود و او به خاک خود بر می‌گردد و در همان روز فکرهایش نابود می‌شود. 
۵ خوشابحال آنکه خدای یعقوب مددکاراوست، که امید او بر یهوّه خدای وی می‌باشد، 
۶ که آسمان و زمین را آفرید و دریا و آنچه را که در آنهاست ؛ که راستی را نگاه دارد تا ابدالآباد؛ 
۷ که مظلومان را دادرسی می‌کند؛ و گرسنگان را نان می‌بخشد. خداوند اسیران را آزاد می‌سازد. 
۸ خداوند چشمان کوران را باز می‌کند. خداوند خم شدگان را بر می‌افرازد. خداوند عادلان را دوست می‌دارد. 
۹ خداوند غریبان را محافظت می‌کند و یتیمان و بیوه زنان را پایدار می‌نماید. لیکن طریق شریران را کج می‌سازد. 
۱۰ خداوند سلطنت خواهد کرد تا ابدالآباد و خدای تو ای صهیون، نسلاً بعد نسل. هلّلویاه!