یوئیل-باب دوم Joel-02

روز تاریکی  

۱ در صهیون کرِنّا بنوازید و در کوه مقدس من صدا بلند کنید! تمامی ساکنان زمین بلرزند زیرا روز خداوند می‌آید و نزدیک است. 
۲ روز تاریکی و ظلمتْ، روز ابرها و ظلمتِ غلیظ مثل فجرِ منبسط بر کوهها! امّتی عظیم و قوی که مانند آن از ازل نبوده و بعد از این تا سالها و دهرهای بسیار نخواهد بود. 
۳ پیش روی ایشان آتش می‌سوزاند و در عقب ایشان شعله ملتهب می‌گردد. پیش روی ایشان، زمین مثل باغ عدن و در عقبِ ایشان، بیابانِ بایر است و نیز از ایشان احدی رهایی نمی‌یابد. 
۴ منظرِ ایشان مثل منظرِ اسبان است و مانند اسب سواران می‌تازند. 
۵ مثل صدای ارابه‌ها بر قله کوهها جست و خیز می‌کنند؛ مثل صدای شعله آتش که کاه را می‌سوزاند؛ مانند امّت عظیمی که برای جنگ صف بسته باشند. 
۶ از حضور ایشان قوم‌ها می‌لرزند. تمامی رویها رنگ پریده می‌شود. 
۷ مثل جبّاران می‌دوند، مثل مردان جنگی بر حصارها بر می‌آیند و هر کدام به راه خود می‌آیند و طریقهای خود را تبدیل نمی‌کنند. 
۸ بر یکدیگر ازدحام نمی‌کنند، زیرا هر کس به راه خود می‌خرامد. از میان حربه‌ها هجوم می‌آورند و صف‌های خود را نمی‌شکنند. 
۹ بر شهر می‌جهند، به روی حصارها می‌دوند، به خانه‌ها بر می‌آیند. مثل دزدان از پنجره‌ها داخل می‌شوند. 
۱۰ از حضور ایشان زمین متزلزل و آسمانها مرتعش می‌شود؛ آفتاب و ماه سیاه می‌شوند و ستارگان نور خویش را باز می‌دارند. 
۱۱ و خداوند آواز خود را پیش لشکر خویش بلند می‌کند، زیرا اردوی او بسیار عظیم است و آنکه سخن خود را بجا می‌آورد، قدیر است. زیرا روز خداوند عظیم و بی نهایت مَهیب است و کیست که طاقت آن را داشته باشد.

دعوت به بازگشت  

۱۲ و لکن الآن خداوند می‌گوید با تمامی دل و با روزه و گریه و ماتم بسوی من بازگشت نمایید. 
۱۳ و دل خود را چاک کنید نه رخت خویش را، و به یهُوَه خدای خود بازگشت نمایید زیرا که او رئوف و رحیم است و دیر خشم و کثیر احسان و از بلا پشیمان می‌شود. 
۱۴ که می‌داند که شاید برگردد و پشیمان شود و در عقب خود برکتی واگذارد، یعنی هدیه آردی و هدیه ریختنی برای یهُوَه خدای شما. 
۱۵ در صهیون کرِنّا بنوازید و روزه را تعیین کرده، محفل مقدّس را ندا کنید. 
۱۶ قوم را جمع کنید، جماعت را تقدیس نمایید، پیران و کودکان و شیرخوارگان را فراهم آورید. داماد از حجره خود و عروس از حجله خویش بیرون آیند. 
۱۷ کاهنانی که خدّام خداوند هستند در میان رواق و مذبح گریه کنند و بگویند: «ای خداوند بر قوم خویش شفقت فرما و میراث خویش را به عار مسپار، مبادا امّت‌ها بر ایشان حکمرانی نمایند. چرا در میان قومها بگویند که خدای ایشان کجا است؟»

پاسخ خداوند  

۱۸ پس خداوند برای زمین خود به غیرت خواهد آمد و بر قوم خویش شفقت خواهد نمود. 
۱۹ و خداوند قوم خود را اجابت نموده، خواهد گفت: «اینک من گندم و شیره و روغن را برای شما می‌فرستم تا از آنها سیر شوید و شما را بار دیگر در میان امّت‌ها عار نخواهم ساخت.» 
۲۰ «و لشکر شمالی را از شما دور کرده، به زمین خشک ویران خواهم راند که مقدّمه آن بر دریای شرقی و ساقه‌اش بر دریای غربی خواهد بود و بوی بدش بلند خواهد شد و عفونتش برخواهد آمد زیرا کارهای عظیم کرده است.» 
۲۱ ای زمین مترس! «وجد و شادی بنما زیرا یهُوَه کارهای عظیم کرده است.» 
۲۲ ای بهایم صحرا مترسید زیرا که مرتع‌های بیابان سبز شد و درختانْ میوه خود را آورد و انجیر و مَوْ قوّت خویش را دادند. 
۲۳ ای پسران صهیون در یهُوَه خدای خویش وجد و شادی نمایید، زیرا که باران اولین را به اندازه‌اش به شما داده است و باران اول و آخر را در وقت برای شما بارانیده است.
۲۴ پس خرمن از گندم پر خواهد شد و معصره‌ها از شیره و روغن لبریز خواهد گردید. 
۲۵ و سالهایی را که ملخ و لَنْبهَ و سوس و سِنْ یعنی لشکر عظیم من که بر شما فرستاده بودم خوردند به شما ردّ خواهم نمود. 
۲۶ و غذای بسیار خورده، سیر خواهید شد و اسم یهُوَه خدای خود را که برای شما کارهای عجیب کرده است، تسبیح خواهید خواند و قوم من تا به ابد خجل نخواهند شد. 
۲۷ و خواهید دانست که من در میان اسرائیل می‌باشم و من یهُوَه خدای شما هستم و دیگری نیست و قوم من خجل نخواهند شد تا ابدالآباد.
۲۸ و بعد از آن روح خود را بر همه بشر خواهم ریخت و پسران و دختران شما نبوّت خواهند نمود و پیران شما و جوانان شما رؤیاها خواهند دید. 
۲۹ و در آن ایام روح خود را بر غلامان و کنیزان نیز خواهم ریخت. 
۳۰ و آیات را از خون و آتش و ستونهای دود در آسمان و زمین ظاهر خواهم ساخت. 
۳۱ آفتاب به تاریکی و ماه به خون مبدّل خواهند شد، پیش از ظهور یوم عظیم و مهیب خداوند. 
۳۲ و واقع خواهد شد هر که نام خداوند را بخواند نجات یابد زیرا در کوه صهیون و در اورشلیم، چنانکه خداوند گفته است، بقیتی خواهد بود و در میان باقی ماندگان آنانی که خداوند ایشان را خوانده است.