ایوب-باب سی و هفتم Job-37

گفتار الیهو

۱ از این نیز دل من می‌لرزد و از جای خود متحّرک می‌گردد. 
۲ گوش داده، صدای آواز او را بشنوید، و زمزمه‌ای را که از دهان وی صادر می‌شود،
۳ آن را در زیر تمامی آسمانها می‌فرستد، و برق خویش را تا کرانهای زمین. 
۴ بعد از آن صدای غرّش می‌کند و به آواز جلال خویش رعد می‌دهد، و چون آوازش شنیده شد آنها را تأخیر نمی‌نماید. 
۵ خدا از آواز خود رعدهای عجیب می‌دهد. اعمال عظیمی که ما آنها را ادراک نمی‌کنیم به عمل می‌آورد.
۶ زیرا برف را می‌گوید: بر زمین بیفت. و همچنین بارش باران را و بارش بارانهای زور آور خویش را. 
۷ دست هر انسان را مختوم می‌سازد تا جمیع مردمان اعمال او را بدانند. 
۸ آنگاه وحوش به مأوای خود می‌روند و در بیشه‌های خویش آرام می‌گیرند. 
۹ از برجهای جنوب گردباد می‌آید و از برجهای شمال برودت. 
۱۰ از نفخه خدا یخ بسته می‌شود و سطح آبها منجمد می‌گردد. 
۱۱ ابرها را نیز به رطوبت سنگین می‌سازد و سحاب، برق خود را پراکنده می‌کند. 
۱۲ و آنها به دلالت او به هر سو منقلب می‌شوند تا هر آنچه به آنها امر فرماید بر روی تمامی ربع مسکون به عمل آورند. 
۱۳ خواه آنها را برای تأدیب بفرستد یا به جهت زمین خود یا برای رحمت. 
۱۴ ای ایوب این را استماع نما. بایست و در اعمال عجیب خدا تأمّل کن. 
۱۵ آیا مطّلع هستی وقتی که خدا عزم خود را به آنها قرار می‌دهد و برق، ابرهای خود را درخشان می‌سازد؟ 
۱۶ آیا تو از موازنه ابرها مطّلع هستی؟ یا از اعمال عجیبه او که در عِلم، کامل است؟ 
۱۷ که چگونه رختهای تو گرم می‌شود هنگامی که زمین از باد جنوبی ساکن می‌گردد؟ 
۱۸ آیا مثل او می‌توانی فلک را بگسترانی که مانند آینه ریخته شده مستحکم است؟ 
۱۹ ما را تعلیم بده که با وی چه توانیم گفت، زیرا به سبب تاریکی سخن نیکو نتوانیم آورد. 
۲۰ یا چون سخن گویم به او خبر داده می‌شود یا انسان سخن گوید تا هلاک گردد. 
۲۱ و حال آفتاب را نمی‌توان دید، هر چند در سپهر درخشان باشد تا باد وزیده، آن را پاک کند.
۲۲ درخشندگی طلایی از شمال می‌آید و نزد خدا جلال مهیب است. 
۲۳ قادر مطلق را ادراک نمی‌توانیم کرد؛ او در قوّت و راستی عظیم است و در عدالت کبیر که بی انصافی نخواهد کرد. 
۲۴ لهذا مردمان از او می‌ترسند، امّا او بر جمیع دانا دلان نمی‌نگرد.