حبقوق-باب اول Habakkuk-01

۱ وحی که حَبَقُّوق نبّی آن را دید.

فریاد حبقوق  

۲ ای خداوند تا به کی فریاد بر می‌آورم و نمی‌شنوی؟ تا به کی نزد تو از ظلم فریاد بر می‌آورم و نجات نمی‌دهی؟ 
۳ چرا بی انصافی را به من نشان می‌دهی و بر ستم نظر می‌نمایی و غضب و ظلم پیش روی من می‌باشد؟ منازعه پدید می‌آید و مخاصمت سر خود را بلند می‌کند. 
۴ از این سبب، شریعت سست شده است و عدالت هرگز صادر نمی‌شود. چونکه شریران عادلان را احاطه می‌نمایند. بنابراین عدالت مُعْوَج شده صادر می‌گردد.

جواب خداوند  

۵ در میان امّت‌ها نظر کنید و ملاحظه نمایید و بشدّت متحیر شوید. زیرا که در ایام شما کاری می‌کنم که اگر شما را هم از آن مخبر سازند، باور نخواهید کرد. 
۶ زیرا که اینک آن امّت تلخ و تندخو، یعنی کلدانیان را بر می‌انگیزانم که در وسعت جهان می‌خرامند تا مسکن‌هایی را که از آن ایشان نیست به تصرّف آورند. 
۷ ایشان هولناک و مَهیب می‌باشند. حکم و جلال ایشان از خود ایشان صادر می‌شود. 
۸ اسبان ایشان از پلنگها چالاکتر و از گرگانِ شب تیزروترند و سواران ایشان جست و خیز می‌کنند. و سواران ایشان از جای دور آمده، مثل عقابی که برای خوراک بشتابد می‌پرند. 
۹ جمیع ایشان برای ظلم می‌آیند. عزیمت روی ایشان بطرف پیش است و اسیران را مثل ریگ جمع می‌کنند. 
۱۰ و ایشان پادشاهان را استهزا می‌نمایند و سرورانْ مسخره ایشان می‌باشند. بر همه قلعه‌ها می‌خندند و خاک را توده نموده، آنها را مُسَخّر می‌سازند. 
۱۱ پس مثل باد بشتاب رفته، عبور می‌کنند و مجرم می‌شوند. این قوّت ایشان خدای ایشان است.

شکایت حبقوق  

۱۲ ای یهُوَه خدای من! ای قدّوس من! آیا تو از ازل نیستی؟ پس نخواهیم مرد. ای خداوند ایشان را برای داوری معین کرده‌ای و ای صَخْره، ایشان را برای تأدیب تأسیس نموده‌ای. 
۱۳ چشمان تو پاکتر است از اینکه به بدی بنگری و به بی انصافی نظر نمی‌توانی کرد. پس چرا خیانتکاران را ملاحظه می‌نمایی و حینی که شریر کسی را که از خودش عادل‌تر است می‌بلعد، خاموش می‌مانی؟ 
۱۴ و مردمان را مثل ماهیان دریا و مانند حشراتی که حاکمی ندارند می‌گردانی؟ 
۱۵ او همگی ایشان را به قّلاب بر می‌کشد و ایشان را به دام خود می‌گیرد و در تور خویش آنها را جمع می‌نماید. از اینجهت، مسرور و شادمان می‌شود. 
۱۶ بنابراین، برای دام خود قربانی می‌گذراند و برای تور خویش بخور می‌سوزاند. چونکه نصیب او از آنها فربه و خوراک وی لذیذ می‌شود. 
۱۷ آیا از اینجهت دام خود را خالـی خواهـد کـرد و از پیوسته کشتنِ امّت‌ها دریغ نخواهد نمود؟