حزقیال-باب سی و سوم Ezekiel-33

دیده بان  

۱ و کلام خداوند بر من نازل شده، گفت: 
۲ ای پسر انسان پسران قوم خود را خطاب کرده، به ایشان بگو: اگر من شمشیری بر زمینی آورم و اهل آن زمین کسی را از میان خود گرفته، او را به جهت خود به دیده بانی تعیین کنند، 
۳ و او شمشیر را بیند که بر آن زمین می‌آید و کرِنّا را نواخته، آن قوم را متنبّه سازد، 
۴ و اگر کسی صدای کرِنّا را شنیده، متنبّه نشود، آنگاه شمشیر آمده، او را گرفتار خواهد ساخت و خونش بر گردنش خواهد بود.
۵ چونکه صدای کرِنّا را شنید و متنبّه نگردید، خون او بر خودش خواهد بود و اگر متنبّه می‌شد جان خود را می‌رهانید. 
۶ و اگر دیده‌بان شمشیر را بیند که می‌آید و کرِنّا را ننواخته قوم را متنبّه نسازد و شمشیر آمده، کسی را از میان ایشان گرفتار سازد، آن شخص در گناه خود گرفتار شده است، امّا خون او را از دست دیده‌بان خواهم طلبید. 
۷ و من تو را ای پسر انسان برای خاندان اسرائیل به دیده بانی تعیین نموده‌ام تا کلام را از دهانم شنیده، ایشان را از جانب من متنبّه سازی. 
۸ حینی که من به مرد شریر گویم: ای مرد شریر البتّه خواهی مرد! اگر تو سخن نگویی تا آن مرد شریر را از طریقش متنبّه سازی، آنگاه آن مرد شریر در گناه خود خواهد مُرد، امّا خون او را از دست تو خواهم طلبید. 
۹ امّا اگر تو آن مرد شریر را از طریقش متنبّه سازی تا از آن بازگشت نماید و او از طریق خود بازگشت نکند، آنگاه او در گناه خود خواهد مُرد، امّا تو جان خود را رستگار ساخته‌ای. 
۱۰ پس تو ای پسر انسان به خاندان اسرائیل بگو: شما بدین مضمون می‌گویید: چونکه عصیان و گناهان ما بر گردن ما است و به سبب آنها کاهیده شده‌ایم، پس چگونه زنده خواهیم ماند؟ 
۱۱ «به ایشان بگو: خداوند یهُوَه می‌فرماید: به حیات خودم قسم که من از مردن مرد شریر خوش نیستم بلکه (خوش هستم) که شریر از طریق خود بازگشت نموده، زنده ماند. ای خاندان اسرائیل بازگشت نمایید! از طریق‌های بد خویش بازگشت نمایید زیرا چرا بمیرید؟» 
۱۲ و تو ای پسر انسان به پسران قوم خود بگو: عدالت مرد عادل در روزی که مرتکب گناه شود، او را نخواهد رهانید. و شرارت مرد شریر در روزی که او از شرارت خود بازگشت نماید، باعث هلاکت وی نخواهد شد. و مرد عادل در روزی که گناه ورزد، به عدالت خود زنده نتواند ماند. 
۱۳ حینی که به مرد عادل گویم که البتّه زنده خواهی ماند، اگر او به عدالت خود اعتماد نموده، عصیان ورزد، آنگاه عدالتش هرگز به یاد آورده نخواهد شد بلکه در عصیانی که ورزیده است خواهد مُرد. 
۱۴ و هنگامی که به مرد شریر گویم: البتّه خواهی مُرد! اگر او از گناه خود بازگشت نموده، انصاف وعدالت را بجا آورد، 
۱۵ و اگر آن مرد شریر رهن را پس دهد و آنچه دزدیده بود ردّ نماید و به فرایض حیات سلوک نموده، مرتکب بی انصافی نشود، او البتّه زنده خواهد ماند و نخواهد مُرد. 
۱۶ تمام گناهی که ورزیده بود بر او به یاد آورده نخواهد شد. چونکه انصاف و عدالت را بجا آورده است، البتّه زنده خواهد ماند. 
۱۷ امّا پسران قوم تو می‌گویند که طریق خداوند موزون نیست، بلکه طریق خود ایشان است که موزون نیست. 
۱۸ هنگامی که مرد عادل از عدالت خود برگشته، عصیان ورزد، به سبب آن خواهد مرد. 
۱۹ و چون مرد شریر از شرارت خود بازگشت نموده، انصاف و عدالت را بجا آورد به سبب آن زنده خواهد ماند. 
۲۰ «امّا شما می‌گویید که طریق خداوند موزون نیست. ای خاندان اسرائیل من بر هر یکی از شما موافق طریق‌هایش داوری خواهم نمود.»

علت ویرانی اورشلیم  

۲۱ و در روز پنجم ماه دهم از سال دوازدهم اسیری ما واقع شد که کسی که از اورشلیم فرار کرده بود نزد من آمده، خبر داد که شهر تسخیر شده است. 
۲۲ و در وقت شام قبل از رسیدن آن فراری دست خداوند بر من آمده، دهان مرا گشود. پس چون او در وقت صبح نزد من رسید، دهانم گشوده شد و دیگر گنگ نبودم. 
۲۳ و کلام خداوند بر من نازل شده، گفت: 
۲۴ «ای پسر انسان ساکنان این خرابه‌های زمین اسرائیل می‌گویند: ابراهیم یک نفر بود حینی که وارث این زمین شد و ما بسیار هستیم که زمین به ارث به ما داده شده است.» 
۲۵ بنابراین به ایشان بگو: خداوند یهُوَه چنین می‌فرماید: (گوشت را) با خونش می‌خورید و چشمان خود را بسوی بتهای خویش بر می‌افرازید و خون می‌ریزید. پس آیا شما وارث زمین خواهید شد؟ 
۲۶ «بر شمشیرهای خود تکیه می‌کنید و مرتکب رجاسات شده، هر کدام از شما زن همسایه خود را نجس می‌سازید. پس آیا وارث این زمین خواهید شد؟»
۲۷ بدینطور به ایشان بگو که خداوند یهُوَه چنین می‌فرماید: به حیات خودم قسم البتّه آنانی که در خرابه‌ها هستند به شمشیر خواهند افتاد. و آنانی که بر روی صحرااند برای خوراک به حیوانات خواهم داد. و آنانی که در قلعه‌ها و مغارهایند از وبا خواهند مرد. 
۲۸ و این زمین را ویران و محلّ دهشت خواهم ساخت و غرور قوّتش نابود خواهد شد. و کوههای اسرائیل به حدّی ویران خواهد شد که رهگذری نباشد. 
۲۹ و چون این زمین را به سبب همه رجاساتی که ایشان بعمل آورده‌اند ویران و محلّ دهشت ساخته باشم، آنگاه خواهند دانست که من یهُوَه هستم. 
۳۰ امّا تو ای پسر انسان پسران قومت به پهلوی دیوارها و نزد درهای خانه‌ها دربارة تو سخن می‌گویند. و هر یک به دیگری و هر کس به برادرش خطاب کرده، می‌گوید بیایید و بشنوید! چه کلام است که از جانب خداوند صادر می‌شود. 
۳۱ ونزد تو می‌آیند بطوری که قوم (من) می‌آیند. و مانند قوم من پیش تو نشسته، سخنان تو را می‌شنوند، امّا آنها را بجا نمی‌آورند. زیرا که ایشان به دهان خود سخنان شیرین می‌گویند. لیکن دل ایشان در پی حرص ایشان می‌رود.
۳۲ و اینک تو برای ایشان مثل سرود شیرین مطرب خوشنوا و نیک نواز هستی. زیرا که سخنان تو را می‌شنوند، امّا آنها را بجا نمی‌آورند. 
۳۳ «و چون این واقع می‌شود و البتّه واقع خواهد شد، آنگاه خواهند دانست که نبی در میان ایشان بوده است.»