حزقیال-باب بیستم Ezekiel-20

اسرائیل سرکش  

۱ و در روز دهم ماه پنجم از سال هفتم بعضی از مشایخ اسرائیل به جهت طلبیدن خداوند آمدند و پیش من نشستند. 
۲ آنگاه کلام خداوند بر من نازل شده، گفت: 
۳ ای پسر انسان مشایخ اسرائیل را خطاب کرده، به ایشان بگو: خداوند یهُوَه چنین می‌فرماید: آیا شما برای طلبیدن من آمدید؟ 
«خداوند یهُوَه می‌گوید: به حیات خودم قَسَم که از شما طلبیده نخواهم شد.» 
۴ ای پسر انسان آیا بر ایشان حکم خواهی کرد؟ آیا بر ایشان حکم خواهی کرد؟ پس رجاسات پدران ایشان را بدیشان بفهمان. 
۵ و به ایشان بگو، خداوند یهُوَه چنین می‌فرماید: در روزی که اسرائیل را برگزیدم و دست خود را برای ذریت خاندان یعقوب برافراشتم و خود را به ایشان در زمین مصر معروف ساختم و دست خود را برای ایشان برافراشته، گفتم: من یهُوَه خدای شما هستم، 
۶ در همان روز دست خود را برای ایشان برافراشتم که ایشان را از زمین مصر به زمینی که برای ایشان بازدید کرده بودم بیرون آورم. زمینی که به شیر و شهد جاری است و فخر همه زمینها می‌باشد. 
۷ و به ایشان گفتم: هر کس از شما رجاسات چشمان خود را دور کند و خویشتن را به بتهای مصر نجس نسازد، زیرا که من یهُوَه خدای شما هستم. 
۸ امّا ایشان از من عاصی شده، نخواستند که به من گوش گیرند. و هر کس از ایشان رجاسات چشمان خود را دور نکرد و بتهای مصر را ترک ننمود. آنگاه گفتم که خشم خود را بر ایشان خواهم ریخت و غضب خویش را در میان زمین مصر بر ایشان به اتمام خواهم رسانید. 
۹ لیکن محض خاطر اسم خود عمل نمودم تا آن در نظر امّت‌هایی که ایشان در میان آنها بودند و در نظر آنها خود را به بیرون آوردن ایشان از زمین مصر، به ایشان شناسانیدم، بی حرمت نشود. 
۱۰ پس ایشان را از زمین مصر بیرون آورده، به بیابان رسانیدم. 
۱۱ و فرایض خویش را به ایشان دادم و احکام خود را که هر که به آنها عمل نماید به آنها زنده خواهد ماند، به ایشان تعلیم دادم. 
۱۲ «و نیز سَبَّت‌های خود را به ایشان عطا فرمودم تا علامتی در میان من و ایشان بشود و بدانند که من یهُوَه هستم که ایشان را تقدیس می‌نمایم.» 
۱۳ «لیکن خاندان اسرائیل در بیابان از من عاصی شده، در فرایض من سلوک ننمودند. و احکام مرا که هر که به آنها عمل نماید از آنها زنده ماند، خوار شمردند و سَبَّت‌هایم را بسیار بی حرمت نمودند. آنگاه گفتم که خشم خود را بر ایشان ریخته، ایشان را در بیابان هلاک خواهم ساخت.» 
۱۴ لیکن محض خاطر اسم خود عمل نمودم تا آن به نظر امّت‌هایی که ایشان را به حضور آنها بیرون آوردم بی حرمت نشود. 
۱۵ و من نیز دست خود را برای ایشان در بیابان برافراشتم که ایشان را به زمینی که به ایشان داده بودم، داخل نسازم، زمینی که به شیر و شهد جاری است و فخر تمامی زمینها می‌باشد. 
۱۶ زیرا که احکام مرا خوار شمردند و به فرایضم سلوک ننمودند و سَبَّت‌های مرا بی حرمت ساختند، چونکه دل ایشان به بتهای خود مایل می‌بود. 
۱۷ لیکن خشم من بر ایشان رقّت نموده، ایشان را هلاک نساختم و ایشان را در بیابان، نابود ننمودم. 
۱۸ و به پسران ایشان در بیابان گفتم: به فرایض پدران خود سلوک منمایید و احکام ایشان را نگاه مدارید و خویشتن را به بتهای ایشان نجس مسازید. 
۱۹ «من یهُوَه خدای شما هستم. پس به فرایض من سلوک نمایید و احکام مرا نگاه داشته، آنها را بجا آورید.» 
۲۰ «و سَبَّت‌های مرا تقدیس نمایید تا در میان من و شما علامتی باشد و بدانید که من یهُوَه خدای شما هستم.» 
۲۱ «لیکن پسران از من عاصی شده، به فرایض من سلوک ننمودند و احکام مرا که هر که آنها را بجا آورد از آنها زنده خواهد ماند، نگاه نداشتند و به آنها عمل ننمودند و سَبَّت‌های مرا بی حرمت ساختند. آنگاه گفتم که خشم خود را بر ایشان ریخته، غضب خویش را بر ایشان در بیابان به اتمام خواهم رسانید.» 
۲۲ لیکن دست خود را برگردانیده، محض خاطر اسم خود عمل نمودم تا آن به نظر امّت‌هایی که ایشان را به حضور آنها بیرون آوردم بی حرمت نشود. 
۲۳ و من نیز دست خود را برای ایشان در بیابان برافراشتم که ایشان را در میان امّت‌ها پراکنده نمایم و ایشان را در کشورها متفرّق سازم. 
۲۴ زیرا که احکام مرا بجا نیاوردند و فرایض مرا خوار شمردند و سَبَّت‌های مرا بی حرمت ساختند و چشمان ایشان بسوی بتهای پدران ایشان نگران می‌بود.
۲۵ بنابراین من نیز فرایضی را که نیکو نبود و احکامی را که از آنها زنده نمانند به ایشان دادم. 
۲۶ و ایشان را به هدایای ایشان که هر کس را که رَحِم را می‌گشود از آتش می‌گذرانیدند، نجس ساختم تا ایشان را تباه سازم و بدانند که من یهُوَه هستم. 
۲۷ «بنابراین ای پسر انسان خاندان اسرائیل را خطاب کرده، به ایشان بگو: خداوند یهُوَه چنین می‌فرماید: در این دفعه نیز پدران شما خیانت کرده، به من کفر ورزیدند.» 
۲۸ زیرا که چون ایشان را به زمینی که دست خود را برافراشته بودم که آن را به ایشان بدهم در آوردم، آنگاه به هر تلّ بلند و هر درخت کشَن نظر انداختند و ذبایح خود را در آنجا ذبح نمودند و قربانی‌های غضب انگیز خویش را گذرانیدند. و در آنجا هدایای خوشبوی خود را آوردند و در آنجا هدایای ریختنی خود را ریختند. 
۲۹ و به ایشان گفتم: این مکان بلند که شما به آن می‌روید چیست؟ پس اسم آن تا امروز بامَه خوانده می‌شود.

داوری و بازسازی  

۳۰ بنابراین به خاندان اسرائیل بگو: خداوند یهُوَه چنین می‌فرماید: آیا شما به رفتار پدران خود خویشتن را نجس می‌سازید و رجاسات ایشان را پیروی نموده، زنا می‌کنید؟ 
۳۱ و هدایای خود را آورده، پسران خویش را از آتش می‌گذرانید و خویشتن را از تمامی بتهای خود تا امروز نجس می‌سازید؟ پس ای خاندان اسرائیل آیا من از شما طلبیده بشوم؟ خداوند یهُوَه می‌فرماید به حیات خودم قَسَم که از شما طلبیده نخواهم شد. 
۳۲ و آنچه به خاطر شما خطور می‌کند، هرگز واقع نخواهد شد که خیال می‌کنید. مثل امّت‌ها و مانند قبایل کشورها گردیده، (بتهای) چوب و سنگ را عبادت خواهید نمود. 
۳۳ زیرا خداوند یهُوَه می‌فرماید: به حیات خودم قسم که هرآینه با دست قوّی و بازوی برافراشته و خشم ریخته شده بر شما سلطنت خواهم نمود.
۳۴ و شما را از میان امّت‌ها بیرون آورده، به دست قوّی و بازوی برافراشته و خشم ریخته شده از زمینهایی که در آنها پراکنده شده‌اید جمع خواهم نمود. 
۳۵ و شما را به بیابان امّت‌ها در آورده، در آنجا بر شما روبرو داوری خواهم نمود. 
۳۶ و خداوند یهُوَه می‌گوید: چنانکه بر پدران شما در بیابان زمین مصر داوری نمودم، همچنین بر شما داوری خواهم نمود. 
۳۷ و شما را زیر عصا گذرانیده، به بند عهد درخواهم آورد. 
۳۸ «و آنانی را که متمرّد شده و از من عاصی گردیده‌اند، از میان شما جدا خواهم نمود و ایشان را از زمین غربت ایشان بیرون خواهم آورد. لیکن به زمین اسرائیل داخل نخواهند شد و خواهید دانست که من یهُوَه هستم.» 
۳۹ امّا به شما ای خاندان اسرائیل خداوند یهُوَه چنین می‌گوید: «همه شما نزد بتهای خود رفته، آنها را عبادت کنید. لیکن بعد از این البتّه مرا گوش خواهید داد. و اسم قدّوس مرا دیگر با هدایا و بتهای خود بی عصمت نخواهید ساخت.» 
۴۰ زیرا خداوند یهُوَه می‌فرماید: در کوه مقدّس من بر کوه بلند اسرائیل تمام خاندان اسرائیل جمیعاً در آنجا مرا عبادت خواهند کرد و در آنجا از ایشان راضی شده، ذبایح جنبانیدنی شما و نوبرهای هدایای شما را با تمامی موقوفات شما خواهم طلبید. 
۴۱ و چون شما را از امّت‌ها بیرون آورم و شما را از زمینهایی که در آنها پراکنده شده‌اید جمع نمایم، آنگاه هدایای خوشبوی شما را از شما قبول خواهم کرد و به نظر امّت‌ها در میان شما تقدیس کرده خواهم شد.
۴۲ «و چون شما را به زمین اسرائیل یعنی به زمینی که درباره‌اش دست خود را برافراشتم که آن را به پدران شما بدهم بیاورم، آنگاه خواهید دانست که من یهُوَه هستم.» 
۴۳ و در آنجا طریق‌های خود و تمامی اعمال خویش را که خویشتن را به آنها نجس ساخته‌اید، به یاد خواهید آورد. و از همه اعمال قبیح که کرده‌اید، خویشتن را به نظر خود مکروه خواهید داشت. 
۴۴ «و ای خاندان اسرائیل خداوند یهُوَه می‌فرماید: هنگامی که با شما محض خاطر اسم خود و نه به سزای رفتار قبیح شما و نه موافق اعمال فاسد شما عمل نموده باشم، آنگاه خواهید دانست که من یهُوَه هستم.» 
۴۵ و کلام خداوند بر من نازل شده، گفت: 
۴۶ «ای پسر انسان روی خود را بسوی جنوب متوجّه ساز و به سمت جنوب تکلّم نما و بر جنگل صحرای جنوب نبوّت کن.» 
۴۷ و به آن جنگل جنوب بگو: کلام خداوند را بشنو. 
خداوند یهُوَه چنین می‌فرماید: 
اینک من آتشی در تو می‌افروزم که هر درخت سبز و هر درخت خشک را در تو خواهد سوزانید. و لهیب ملتهب آن خاموش نخواهد شد و همه رویها از جنوب تا شمال از آن سوخته خواهد شد. 
۴۸ «و تمامی بشر خواهند فهمید که من یهوه آن را افروخته‌ام تا خاموشی نپذیرد.» 
۴۹ و من گفتم: «آه ای خداوند یهُوَه، ایشان درباره من می‌گویند: آیا او مثلها نمی‌آورد؟»