ایوب-باب هفتم Job-07

پاسخ ایوب  

۱ آیا برای انسان بر زمین مجاهده‌ای نیست؟ و روزهای وی مثل روزهای مزدور نی؟ 

۲ مثل غلام که برای سایه اشتیاق دارد، و مزدوری که منتظر مزد خویش است، 

۳ همچنین ماههای بطالت نصیب من شده است، و شبهای مشقّت برای من معین گشته. 

۴ چون می‌خوابم می‌گویم: کی برخیزم؟ و شب بگذرد و تا سپیده صبح از پهلو به پهلو گردیدن خسته می‌شوم. 

۵ جسدم از کرمها و پاره‌های خاک ملبّس است، و پوستم تراکیده و مقروح می‌شود.۶ روزهایم از ماکوی جولا تیزروتر است، و بدون امید تمام می‌شود. 

۷ به یاد آور که زندگی من باد است، و چشمانم دیگر نیکویی را نخواهد دید. 

۸ چشم کسی که مرا می‌بیند دیگر به من نخواهد نگریست، و چشمانت برای من نگاه خواهد کرد و نخواهم بود. 

۹ مثل ابر که پراکنده شده، نابود می‌شود. همچنین کسی که به گور فرود می‌رود، برنمی‌آید. 

۱۰ به خانه خود دیگر نخواهد برگشت، و مکانش باز او را نخواهد شناخت. 

۱۱ پس من نیز دهان خود را نخواهم بست. از تنگی روح خود سخن می‌رانم، و از تلخی جانم شکایت خواهم کرد. 

۱۲ آیا من دریا هستم یا نهنگم که بر من کشیکچی قرار می‌دهی؟

۱۳ چون گفتم که تخت خوابم مرا تسلّی خواهد داد و بسترم شکایت مرا رفع خواهد کرد؛ 

۱۴ آنگاه مرا به خوابها ترسان گردانیدی، و به رؤیاها مرا هراسان ساختی. 

۱۵ به حدّی که جانم خفه شدن را اختیار کرد و مرگ را بیشتر از این استخوانهایم. 

۱۶ کاهیده می‌شوم و نمی‌خواهم تا به ابد زنده بمانم. مرا ترک کن زیرا روزهایم نفسی است. 

۱۷ انسان چیست که او را عزّت بخشی، و دل خود را با او مشغول سازی؟ 

۱۸ و هر بامداد از او تفقّد نمایی و هر لحظه او را بیازمایی؟ 

۱۹ تا به کی چشم خود را از من برنمی‌گردانی؟ مرا واگذار تا آب دهان خود را فرو برم. 

۲۰ من گناه کردم، اما با تو ای پاسبان بنی آدم چه کنم؟ برای چه مرا به جهت خود هدف ساخته‌ای، به حّدی که برای خود بار سنگین شده‌ام؟ 

۲۱ و چرا گناهم را نمی‌آمرزی، و خطایم را دور نمی‌سازی؟ زیرا که الآن در خاک خواهم خوابید، و مرا تفحّص خواهی کرد و نخواهم بود.