ارمیا-باب چهاردهم Jeremiah-14

قحطی و شمشیر  

۱ کلام خداوند که درباره خشک سالی به ارمیا نازل شد. 
۲ یهودا نوحه گری می‌کند و دروازه‌هایش کاهیده شده، ماتم کنان بر زمین می‌نشینند و فریاد اورشلیم بالا می‌رود. 
۳ و شُرفای ایشان صغیران ایشان را برای آب می‌فرستند و نزد حفره‌ها می‌روند و آب نمی‌یابند و با ظرفهای خالی برگشته، خجل و رسوا می‌شوند و سرهای خود را می‌پوشانند. 
۴ به سبب اینکه زمین منشقّ شده است چونکه باران بر جهان نباریده است. فلاّحان خجل شده، سرهای خود را می‌پوشانند. 
۵ بلکه غزالها نیز در صحرا می‌زایند و (اولاد خود را) ترک می‌کنند چونکه هیچ گیاه نیست. 
۶ و گورخران بر بلندیها ایستاده، مثل شغالها برای باد دم می‌زنند و چشمان آنها کاهیده می‌گردد چونکه هیچ علفی نیست.» 
۷ ای خداوند اگر چه گناهان ما بر ما شهادت می‌دهد اما به خاطر اسم خود عمل نما زیرا که ارتدادهای ما بسیار شده است و به تو گناه ورزیده‌ایم. 
۸ ای تو که امید اسرائیل و نجات دهنده او در وقت تنگی می‌باشی، چرا مثل غریبی در زمین و مانند مسافری که برای شبی خیمه می‌زند شده‌ای؟ 
۹ چرا مثل شخص متحیر و مانند جبّاری که نمی‌تواند نجات دهد هستی؟ امّا تو ای خداوند در میان ما هستی و ما به نام تو نامیده شده‌ایم پس ما را ترک منما. 
۱۰ خداوند به این قوم چنین می‌گوید: «ایشان به آواره گشتن چنین مایل بوده‌اند و پایهای خود را باز نداشتند. بنابراین خداوند ایشان را مقبول ننمود و حال عصیان ایشان را به یاد آورده، گناه ایشان را جزا خواهد داد.» 
۱۱ و خداوند به من گفت: برای خیّریت این قوم دعا منما! 
۱۲ چون روزه گیرند ناله ایشان را نخواهم شنید و چون قربانی سوختنی و هدیه آردی گذرانند ایشان را قبول نخواهم فرمود بلکه من ایشان را به شمشیر و قحط و وبا هلاک خواهم ساخت.
۱۳ پس گفتم: «آه ای خداوند یهوه اینک انبیا به ایشان می‌گویند که شمشیر را نخواهید دید و قحطی به شما نخواهد رسید بلکه شما را در این مکان سلامتی پایدار خواهم داد.» 
۱۴ پس خداوند مرا گفت: «این انبیا به اسم من به دروغ نبوّت می‌کنند. من ایشان را نفرستادم و به ایشان امری نفرمودم و تکلّم ننمودم، بلکه ایشان به رؤیاهای کاذب و سحر و بطالت و مکر دلهای خویش برای شما نبوّت می‌کنند.» 
۱۵ بنابراین خداوند درباره این انبیا که به اسم من نبوّت می‌کنند و من ایشان را نفرستاده‌ام و می‌گویند که شمشیر و قحط در این زمین نخواهد شد می‌گوید که این انبیا به شمشیر و قحط کشته خواهند شد. 
۱۶ و این قومی که برای ایشان نبوّت می‌کنند در کوچه‌های اورشلیم به سبب قحط و شمشیر انداخته خواهند شد و کسی نخواهد بود که ایشان و زنان ایشان و پسران و دختران ایشان را دفن کند زیرا که شرارت ایشان را بر ایشان خواهم ریخت. 
۱۷ پس این کلام را به ایشان بگو: چشمان من شبانه روز اشک می‌ریزد و آرامی ندارد زیرا که آن دوشیزه یعنی دختر قوم من به شکستگی عظیم و صدمه بی نهایت سخت شکسته شده است. 
۱۸ «اگر به صحرا بیرون روم اینک کشتگان شمشیر و اگر به شهر داخل شوم اینک بیماران از گرسنگی. زیرا که هم انبیا و کهنه در زمین تجارت می‌کنند و هیچ نمی‌دانند.»
۱۹ آیا یهودا را بالکلّ ترک کرده‌ای و آیا جانت صهیون را مکروه داشته است؟ چرا ما را چنان زده‌ای که برای ما هیچ علاجی نیست؟ برای سلامتی انتظار کشیدیم امّا هیچ خیری نیامد و برای زمان شفا و اینک اضطراب پدید آمد. 
۲۰ ای خداوند به شرارت خود و به عصیان پدران خویش اعتراف می‌نماییم زیرا که به تو گناه ورزیده‌ایم. 
۲۱ به خاطر اسم خود ما را ردّ منما. کرسی جلال خویش را خوار مشمار. عهد خود را که با ما بستی به یاد آورده، آن را مشکن. 
۲۲ آیا در میان اباطیل امّت‌ها هستند که باران ببارانند و آیا آسمان می‌تواند بارش بدهد؟ مگر تو ای یهوه خدای ما همان نیستی و به تو امیدوار هستیم چونکه تو فاعل همه اینکارها می‌باشی.