اول سموئیل-باب بیست و چهارم 1Samuel-24

گذشت داود  

۱ و واقع شد بعد از برگشتن شاؤل از عقب فلسطینیان که او را خبر داده، گفتند: «اینک داود در بیابان عَین جَدی است.» 
۲ و شاؤل سه هزار نفر برگزیده را از تمامی اسرائیل گرفته، برای جستجوی داود و کسانش بر صخره‌های بزهای کوهی رفت. 
۳ و به سر راه به آغلهای گوسفندان که در آنجا مغاره‌ای بود، رسید. و شاؤل داخل آن شد تا پایهای خود را بپوشاند. و داود و کسان او در جانبهای مغاره نشسته بودند. 
۴ و کسان داود وی را گفتند: «اینک روزی که خداوند به تو وعده داده است که همانا دشمن تو را به دستت تسلیم خواهم نمود تا هر چه در نظرت پسند آید به او عمل نمایی.» و داود برخاسته، دامن ردای شاؤل را آهسته برید. 
۵ و بعد از آن دل داود مضطرب شد از این جهت که دامن شاؤل را بریده بود. 
۶ و به کسان خود گفت: «حاشا بر من از جانب خداوند که این امر را به آقای خود مسیح خداوند بکنم، و دست خود را بر او دراز نمایم چونکه او مسیح خداوند است.» 
۷ پس داود کسان خود را به این سخنان توبیخ نموده، ایشان را نگذاشت که بر شاؤل برخیزند، و شاؤل از مغاره برخاسته، راه خود را پیش گرفت. 
۸ و بعد از آن، داود برخاسته، از مغاره بیرون رفت و در عقب شاؤل صدا زده، گفت: «ای آقایم پادشاه.» و چون شاؤل به عقب خود نگریست، داود رو به زمین خم شده، تعظیم کرد. 
۹ و داود به شاؤل گفت: چرا سخنان مردم را می‌شنوی که می‌گویند اینک داود قصد اذیت تو دارد. 
۱۰ اینک امروز چشمانت دیده است که چگونه خداوند تو را در مغاره امروز به دست من تسلیم نمود، و بعضی گفتند که تو را بکشم، اما چشمم بر تو شفقت نموده، گفتم دست خود را بر آقای خویش دراز نکنم، زیرا که مسیح خداوند است. 
۱۱ و ای پدرم ملاحظه کن و دامن ردای خود را در دست من ببین، زیرا از اینکه جامة تو را بریدم و تو را نکشتم، بدان و ببین که بدی و خیانت در دست من نیست، و به تو گناه نکرده‌ام. اما تو جان مرا شکار می‌کنی تا آن را گرفتار سازی. 
۱۲ خداوند در میان من و تو حکم نماید، و خداوند انتقام مرا از تو بکشد. اما دست من بر تو نخواهد شد. 
۱۳ چنانکه مَثَل قدیمان می‌گوید که شرارت از شریران صادر می‌شود، اما دست من بر تو نخواهد شد. 
۱۴ و در عقب کیست که پادشاه اسرائیل بیرون می‌آید و کیست که او را تعاقب می‌نمایی، در عقب سگ مُرده‌ای بلکه در عقب یک کیک؟
۱۵ پس خداوند داور باشد و میان من و تو حکم نماید و ملاحظه کرده، دعوی مرا با تو فیصل کند و مرا از دست تو برهاند.
۱۶ و چون داود از گفتن این سخنان به شاؤل فارغ شد، شاؤل گفت: «آیا این آواز توست ای پسر من داود؟» و شاؤل آواز خود را بلند کرده، گریست. 
۱۷ و به داود گفت: تو از من نیکوتر هستی زیرا که تو جزای نیکو به من رسانیدی و من جزای بد به تو رسانیدم. 
۱۸ و تو امروز ظاهر کردی که چگونه به من احسان نمودی چونکه خداوند مرا به دست تو تسلیم کرده، و مرا نکشتی. 
۱۹ و اگر کسی دشمن خویش را بیابد، آیا او را به نیکویی رها نماید؟ پس خداوند تو را به نیکویی جزا دهد به سبب آنچه امروز به من کردی. 
۲۰ و حال اینک می‌دانم که البته پادشاه خواهی شد و سلطنت اسرائیل در دست تو ثابت خواهد گردید. 
۲۱ پس الآن برای من قسم به خداوند بخور که بعد از من ذریة مرا منقطع نسازی، و اسم مرا از خاندان پدرم محو نکنی.
۲۲ و داود برای شاؤل قسم خورد، و شاؤل به خانة خود رفت و داود و کسانش به مأمن خویش آمدند.