مزامیر-باب نودم Psalms-90

فانی بودن انسان  

[دعای موسا مرد خدا]

۱ ای خداوند مسکن ما تو بوده‌ای، در جمیع نسل ها، 
۲ قبل از آنکه کوهها به وجود آید و زمین و ربع مسکون را بیافرینی. از ازل تا به ابد تو خدا هستی. 
۳ انسان را به غباربرمی گردانی، و می‌گویی ای بنی آدم رجوع نمایید. 
۴ زیرا که هزار سال در نظر تو مثل دیروز است که گذشته باشد و مثل پاسی از شب. 
۵ مثل سیلاب ایشان را رُفتْه‌ای و مثل خواب شده‌اند. بامدادان مثل گیاهی که می‌روید. 
۶ بامدادان می‌شکفَدْ و می‌روید. شامگاهان بریده و پژمرده می‌شود. 
۷ زیرا که در غضب تو کاهیده می‌شویم و در خشم تو پریشان می‌گردیم. 
۸ چونکه گناهان ما را در نظـر خود گـذارده‌ای و خفایـای ما را در نـور روی خویش. 
۹ زیرا که تمام روزهای ما در خشم تو سپری شد و سالهای خود را مثل خیالی بسر برده‌ایم. 
۱۰ ایام عمـر ما هفتـاد سـال است و اگـر از بُنیه، هشتاد سال باشـد. لیکـن فخر آنها محنت و بطالت است زیرا به زودی تمـام شده، پـرواز می‌کنیم. 
۱۱ کیست که شدت خشم تو را می‌داند و غضب تو را چنانکه از تو می‌باید ترسید؟ 
۱۲ مـا را تعلیـم ده تا ایام خود را بشماریم تا دل خردمندی را حاصـل نماییم. 
۱۳ رجوع کن ای خداوند! تـا بـه کی؟ و بـر بنـدگان خـود شفقـت فرما. 
۱۴ صبحگاهـان مـا را از رحمت خود سیـر کن تا تمامـی عمـر خـود ترنـم و شـادی نماییم. 
۱۵ ما را شادمان گردان به عوض ایامـی که ما را مبتـلا ساختـی و سالهایی که بدی را دیده‌ایم. 
۱۶ اعمال تـو بـر بندگانت ظاهر بشود و کبریایی تو بر فرزنـدان ایشان. 
۱۷ جمال خداوند خدای ما بر ما بـاد و عمل دستهای ما را بر ما استوار ساز! عمل دستهای ما را استوار گردان!