مزامیر-باب سی و دوم Psalms-32

اعتراف به گناه

[قصیدة داود] 

۱ خوشابحال کسی که عصیان او آمرزیده شد و گناه وی مستور گردید. 
۲ خوشابحال کسی که خداوند به وی جرمی در حساب نیاوَرَد و در روح او حیله‌ای نمی‌باشد. 
۳ هنگامی که خاموش می‌بودم، استخوانهایم پوسیده می‌شـد از نعـره‌ای که تمامـی روز می‌زدم. 
۴ چونکه دست تو روز و شب بر من سنگین می‌بـود. رطوبتـم به خشکی تابستـان مبـدل گردیـد، سـلاه. 
۵ به گناه خود نزد تو اعتراف کردم و جرم خود را مخفی نداشتـم. گفتـم: عصیـان خـود را نـزد خداوند اقـرار می‌کنم. پس تو آلایش گناهم را عفو کردی، سلاه. 
۶ از این رو هر مقدّسی در وقت اجابت نزد تـو دعـا خواهـد کـرد. وقتـی که آبهای بسیار به سَیلان آید، هرگز بدو نخواهد رسید. 
۷ تو ملجـای من هستی مرا از تنگی حفظ خواهی کرد. مرا به سرودهای نجات احاطه خواهی نمود، سلاه. 
۸ تو را حکمت خواهم آموخت و به راهی که باید رفت ارشاد خواهم نمود و تو را به چشم خود که بر تو است نصیحت خواهم فرمود. 
۹ مثل اسب و قاطر بی فهم مباشید که آنها را برای بستن به دهنه و لگام زینت می‌دهند، والاّ نزدیک تو نخواهند آمد. 
۱۰ غمهای شریر بسیار می‌باشد، امّا هر که بر خداوند توکـل دارد رحمـت او را احاطـه خواهـد کرد. 
۱۱ ای صالحـان در خداونـد شادی و وجـد کنیـد و ای همـة راست دلان ترنّـم نماییـد.