مزامیر-باب یکصد و هفتم Psalms-107

ستایش نیکویی خداوند  

۱ خداوند را حمد بگویید زیرا که او نیکو است و رحمت او باقی است تا ابدالآباد. 
۲ فدیه شدگان خداوند این را بگویند که ایشان را از دست دشمن فدیه داده است. 
۳ و ایشان را از بُلدان جمع کرده، از مشرق و مغرب و از شمال و جنوب. 
۴ در صحرا آواره شدند و دربادیه‌ای بی طریق و شهری برای سکونت نیافتند. 
۵ گرسنه و تشنه نیز شدند و جان ایشان در ایشان مستمند گردید. 
۶ آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از تنگیهای ایشان رهایی بخشید، 
۷ و ایشان را به راه مستقیم رهبری نمود، تا به شهری مسکون درآمدند. 
۸ پس خداوند را به سبب رحمتش تشکر نمایند و به سبب کارهای عجیب وی با بنی آدم. 
۹ زیرا که جان آرزومند را سیر گردانید و جان گرسنه را از چیزهای نیکو پر ساخت، 
۱۰ آنانی که در تاریکی و سایه موت نشسته بودند، که در مذلّت و آهن بسته شده بودند. 
۱۱ زیرا به کلام خدا مخالفت نمودند و به نصیحت حضرت اعلی اهانت کردند. 
۱۲ و او دل ایشان را به مشقّت ذلیل ساخت ؛ بلغزیدند و مدد کننده‌ای نبود. 
۱۳ آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از تنگیهای ایشان رهایی بخشید. 
۱۴ ایشان را از تاریکی و سایه موت بیرون آورد و بندهای ایشان را بگسست. 
۱۵ پس خداوند را به سبب رحمتش تشکر نمایند و به سبب کارهای عجیب او با بنی آدم. 
۱۶ زیرا که دروازه‌های برنجین را شکسته، و بندهای آهنین را پاره کرده است. 
۱۷ احمقان به سبب طریق شریرانه خود و به سبب گناهان خویش، خود را ذلیل ساختند. 
۱۸ جان ایشان هر قسم خوراک را مکروه داشت و به دروازه‌های موت نزدیک شدند. 
۱۹ آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از تنگیهای ایشان رهایی بخشید. 
۲۰ کلام خود را فرستاده، ایشان را شفا بخشید و ایشان را از هلاکتهای ایشان رهانید. 
۲۱ پس خداوند را به سبب رحمتش تشکرنمایند و به سبب کارهای عجیب او با بنی آدم. 
۲۲ و قربانی‌های تشکر را بگذرانند و اعمال وی را به ترّنم ذکر کنند. 
۲۳ آنانی که در کشتیها به دریا رفتند، و در آبهای کثیر شغل کردند. 
۲۴ اینان کارهای خداوند را دیدند و اعمال عجیب او را در لجّه ها. 
۲۵ او گفت پس باد تند را وزانید و امواج آن را برافراشت. 
۲۶ به آسمانها بالا رفتند و به لجّه‌ها فرود شدند و جان ایشان از سختی گداخته گردید. 
۲۷ سرگردان گشته، مثل مستان افتان و خیزان شدند و عقل ایشان تماماً حیران گردید. 
۲۸ آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از تنگیهای ایشان رهایی بخشید. 
۲۹ طوفان را به آرامی ساکت ساخت که موجهایش ساکن گردید. 
۳۰ پس مسرور شدند زیرا که آسایش یافتند و ایشان را به بندرِ مرادِ ایشان رسانید. 
۳۱ پس خداوند را به سبب رحمتش تشکر نمایند و به سبب کارهای عجیب او با بنی آدم. 
۳۲ و او را در مجمع قوم متعال بخوانند و در مجلس مشایخ او را تسبیح بگویند. 
۳۳ او نهرها را به بادیه مبدّل کرد و چشمه‌های آب را به زمین تشنه. 
۳۴ و زمین بارور را نیز به شوره زار، به سبب شرارت ساکنان آن. 
۳۵ بادیه را به دریاچه آب مبدّل کرد و زمین خشک را به چشمه‌های آب. 
۳۶ و گرسنگان را در آنجا ساکن ساخت تا شهری برای سکونت بنا نمودند. 
۳۷ و مزرعه‌ها کاشتند و تاکستانها غرس نمودند و حاصل غلّه به عمل آوردند. 
۳۸ و ایشان را برکت داد تا به غایت کثیر شدند و بهایم ایشان را نگذارد کم شوند. 
۳۹ و باز کم گشتند و ذلیل شدند، از ظلم و شقاوت و حزن. 
۴۰ ذلّت را بر رؤسا می‌ریزد و ایشان را در بادیه‌ای که راه ندارد آواره می‌سازد. 
۴۱ اما مسکین را ازمشقّتش بر می‌افرازد و قبیله‌ها را مثل گله‌ها برایش پیدا می‌کند. 
۴۲ صالحان این را دیده، شادمان می‌شوند و تمامی شرارت دهان خود را خواهد بست. 
۴۳ کیست خردمند تا بدین چیزها تفکر نماید؟ که ایشان رحمت‌های خداوند را خواهند فهمید.